อมตะขุมทรัพย์ อาถรรพ์ลับแลนคร

  ครืดด.... เสียงล้อยางรถจี๊บขนาดเบอร์ 27 เซนติเมตร บดเสียดสีกับพื้นลูกรังหยาบกร้านสีแดงอ่อน จนบังเกิดรอยยางเป็นทางยาว เครื่องยนต์อันบริโภคเชื้อเพลิงราคาแพงลิบคันนี้ บรรทุกแน่นขนัดไปด้วยคนจำนวนราว4 คนนั่งเบียดอัดแน่นเป็นปลาประป๋องอยู่ในเจ้า เหล็กหุ้มเนื้อ ลายทางทหารที่สีตัดกับพื้นดินสีแดงอย่างน่าดู คนขับรถชะโงกหน้าออกไปนอกรถ เหลียวมองไปด้านหลังพร้อมๆกับเสียงเครื่องยนต์ดับสนิทไป

   รู้สึกว่าพวกเราทุกคนจะถึงที่หมายแล้วนะครับท่าน พวกคุณนายทั้งหลายลงกันได้แล้ว นั่งนานๆระวังก้นแม่จะบานเท่ากะละมังนะเออ เสียงหนึ่งแว่วดังมา สำเนียงส่อแววขี้เล่นและขบขันทั้งยียวนกวนประสาทในคราเดียวกัน ดวงตาซุกซนฉายแววอารมณ์ดีผ่านเลนส์สีดำของแว่นกันแดดราคาแพงระยับ ชายหนุ่มยิงฟันขาวก่อนจะเดินลงมาจากรถ

   พูดจาอย่างนี้อยากได้รองเท้าประกบปากมากเลยใช่มั้ยยะ ณัฐนนท์??

หนึ่งใน คุณนาย ของณัฐนนท์ชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ทำหน้าที่คนขับรถ ชะโงกหน้าออกมามองคนปากเสียจอมกวนด้วยใบหน้าฉุนเฉียวเล็กน้อย ดวงหน้างามง้ำอย่างหงุดหงิด ว่าแล้วแม่เจ้าประคุณเธอก็ค้อนให้วงใหญ่ จนชายหนุ่มผู้รับบทสารถียิ้มหวาดๆ

   แหม นัยนาเก๊าะ ผมแค่พูดเล่นเองนะ แล้วคุณก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียด้วย ใช่มั้ยล่ะ